Oververhitting, rebreathing (het opnieuw inademen van gebruikte lucht) of belemmering van de adem (bijvoorbeeld door een matras of kussen) vormen risicofactoren voor wiegendood. Warmte-isolatie en luchtdoorlatendheid, twee belangrijke textiele eigenschappen van beddengoed, kunnen deze risicofactoren beïnvloeden. 

Daarnaast vonden we een duidelijke relatie tussen de dikte van de deken en de hoogte van de warmte-isolerende waarde. Hoe dikker de deken, hoe hoger de isolatie waarde. Het gewicht van de deken heeft hier geen invloed op. Vooral synthetische dekens zijn zeer licht, maar ze zijn zeker niet minder warm. De isolerende werking van synthetische, wollen en katoenen dekens is vrijwel hetzelfde.

Let wel: de textiele eigenschappen vormen alleen een risico als een baby met zijn hoofdje onder de dekens komt. Wanneer de baby met het hoofdje boven het beddengoed ligt, kan hij voldoende warmte via zijn hoofd kwijt en is er goede ventilatie.

Als een kind de warmte niet kan afgeven en een hoge lichaamstemperatuur heeft, spreken we van oververhitting of warmtestuwing. De bloedvaten in de huid worden wijd open gezet in een poging af te koelen. Hierdoor daalt de bloeddruk, waardoor het hart moet compenseren door harder te pompen. Het hartje wordt dan (te) zwaar belast.

Rebreathing treedt op wanneer een kind met de mond of neus tegen of onder een deken ligt en daartegen uitademt.

Een baby ademt nog geen grote hoeveelheden lucht in en uit, en ademt daarnaast ook vrij snel. Daardoor krijgt de baby met het hoofdje onder een deken al snel een groot deel van de uitgeademde lucht opnieuw binnen. Dit kan leiden tot teveel CO2 en te weinig zuurstof in het bloed. Wanneer het bewustzijn hierdoor afneemt, kan dit leiden tot verstikking.

Adembelemmering door bedmateriaal tenslotte gebeurt wanneer de baby met het gezicht tegen luchtdicht materiaal komt te liggen, bijvoorbeeld tegen plastic of tussen twee matrassen.